Dinsdag 11 augustus

Het thuisfront wenkt. Het is onze laatste dag. Gelukkig is het best nog een lange dag. We plannen ons hotel vannacht om middernacht te verlaten, om morgenvroeg om 4u30 ons vliegtuig te halen. Teheran - Istanbul - Brussel
Vroeg in de morgen nemen we de metro om naar de Heilige begraafplaats van Khomeini te gaan. Deze is een heel stuk uit het centrum gelegen. De parkplaats en het gebouw zijn in grootte niet in te schatten. Toch wordt er nog steeds bijgebouwd. De koepel van de moskee wordt helemaal bekleed met bladgoud.
Bij het binnengaan worden de schoenen afgegeven. Er is een aparte ingang voor mannen en voor vrouwen. (De uitgang is dezelfde ! ) Onze tassen gaan door de scanner. Pech ! Onze fototoestellen worden opgemerkt. We besluiten de fototoestellen niet af te geven en elk op beurt het heiligdom te bezoeken. Nadat we gefouilleerd werden door in pinguins gekleedde dames mogen we binnen. Lut gaat het eerst op verkenning. Binnen heb je het nogal gauw bekeken . Stel je een grote beurshal voor, met marmeren vloeren die bekleed zijn met Iraanse tapijten. In het midden staat een grote tombe ( ik schat 3m hoog, 6m lang en 4 m breed ) daarin staat een kist die bekleed is met een stuk stof , met daarrond hopen briefjes geld. Ik weet niet goed wat er van mij verwacht wordt. Moet ik beginnen huilen zoals de meest omstaanders ? voor de zekerheid neem ik een zeer ingetogen houding aan.
Lut zit bij mijn spullen te wachten. Even vind ik haar niet, tot ik opmerk dat zij op de grond zit met een hele schare in zwart geklede dames rond haar. Leest zij de koran voor denk ik glimlachend ? Wetend dat de Iraniers haar aan het uitvragen zijn.
Na dit bezoek hebben we geen tijd te verliezen.We nemen de taxi om de paleizen van de Sjah te bezoeken. Deze liggen ook een heel stuk uit de stad. Alweer moeten we kiezen welke paleizen we gaan bezoeken. Het complex is zo groot als een heel dorp. We kunnen van het ene naar het andere paleis met een minibus, dit door heel mooie parken. We kiezen voor het groene paleis. Wat een overweldigende overdaad aan luxe . Sommige zalen van de paleizen zijn zo overladen dat het voor ons als kitsh overkomt. Het witte paleis ( ons eigenlijke doel ) is gesloten. Wel hebben we de foto van de meters hoge bronzen laarzen van de Sjah . Het beeld dat gedeeltelijk overblijft van de jaren 1979.
Ons laatste bezoek aan Teheran is een wandeling in de Bazaar. Met heel veel moeite weten we de tapijtverkopers van ons af te slaan.
Dit was onze laatste dag in dit prachtig land . De avond doet zijn intrede. Ons hart begint sneller te kloppen , het thuisfront wenkt...
Dankbaar denken we aan onze echtgenoten. In deze drukke dagen hebben we hen toch gemist.
Het verlangen om echtgenoten , kinderen en kleinkinderen terug te zien groeit met de minuut...

Dank aan alle lezers van onze blog.
De blog wordt in de komende week nog aangevuld met verhalen en foto s .
Een hartelijke groet, Carine, Lut .

Naar Teheran

Met de bus naar Teheran . Ons ticket Kashan - Teheran vertelt ons dat we om 9 u aan de terminal moeten zijn. Om zeker niet te laat te komen zijn we al om 8 u op post. Teheran, Teheran, staat een steward te brullen in het Perzisch . Teheran ? vragen we aarzelend . De man knikt met een gebaar dat we moeten voortmaken. De koffers werden in de bagageruimte gelegd en wij stappen zoals het hoort aan de achterzijde van de bus in. In Iran hoort dat zo, mannen nemen vooraan plaats , vrouwen achteraan.

De stewards komen de ticketten controleren, een glimlach en alles blijkt in orde te zijn . We zijn de enige westerlingen in de bus. En iedereen heeft ons al goed opgemerkt.

Na een uurtje rijden krijgen we zoals op het vliegtuig een ontbijtje. Twee heerlijke cakes en een frisdrank. En dit alles voor 2 euro 80 cent .

3 uur later werden we afgezet in Teheran. De bagage wordt snel uitgeladen en meteen beginnen de stewards te brullen : Kashan, Kashan ,Zo proberen ze een volle retour te maken.

Dit wordt onze laatste stop. Dus we gaan voor de luxe . We laten ons door een taxi afzetten bij het Ferdossi hotel.

Geen tijd verliezend zoeken we het Golstan palace op . Dit is een paleizencomplex met 16 paleizen gelegen in een prachtig park . Voor ieder paleis moet er appart betaald worden . We kiezen ( volgens onze documentatie ) er de twee mooiste uit. De waanzinige luxe tart elke verbeelding. Foto 's mogen we niet maken . Er is wel bij de uitgang een soevenierswinkel waar je alle plaatjes kopen kan . Enigzins ontgoocheld over dit bezoek laten we kaartjes voor wat ze zijn.

Kashan

Kashan is een stad met 500.000 inwoners . Hier zullen we opnieuw proberen onze weg te vinden. De bazaar met het bruisende volksleven hebben we gisteravond bezocht.
Onze bijbel ( lees Lonely planet ) vermeldt dat er in de oude stad 3 oude huizen te bezichtigen zijn van rijke koopmanslui. De huizen waarvan de grootste 9000 vierkante meter groot is loont zeker de moeite. De huizen dateren uit de 18de eeuw en werden onlangs zo goed mogelijk gerestaureerd. Een ervan gaat binnen enkele jaren open voor een 5 sterren hotel. De prachtige binnentuinen nodigen ons af en toe uit om zittend in de schaduw een rustpauze te nemen. De huizen vertellen ons van een vervlogen ongekende rijkdom.Wat verder zoeken de koelte op in een gerestaureerde hamam. Wat een luxe moet dat geweest zijn ? De ontwerper hiervan moet zeker een kleurrijke geest gehad hebben. Turkois, diepblauwe , goudkleurige geglazuurde tegels passen als een harmonie bij elkaar. Daarbij vergeet ik nog de bijpassende Perzische tapijten te vermelden

Wie klopt er aan mijn deur ? Is het een man of is het een vrouw?

Hier in de streek Abyaneh - Kashan is dit heel herkenbaar. De deuren hebben 2 kloppers . Een zware voor de mannen een lichtere voor de vrouwen . Aan de zwaarte van de klop beseffen ze binnenhuis of het een man is , of een vrouw . Dit is heel handig, want vrouwen mogen nooit ongesluierd in het gezelschap van een vreemde man gezien worden .
Wat er opvalt : hoe meer we naar het zuiden reizen hoe conservatiever ze gekleed lopen. Teheran is hierbij een uitzondering

afscheid van Esfahan

Rondreizen is altijd een beetje afscheid nemen. Afscheid gaat vaak gepaard met een beetje hartpijn .Vandaag is het ook zo een dag. Na 5 dagen nemen we afscheid van ons gastgezin, waar we al een dag langer gebleven zijn dan eerst gepland. De man van Elisa stelt voor ons naar onze volgende bestemming te brengen, een stad 260 km ten noorden van Esfahan. Een aanbod dat we met plezier aannemen. De weg er naar heen is al een mooie excursie op zich . Na een uurtje rijden stoppen we in een park , het tapijt wordt opengerold , een glaasje warme thee alsook de meloen wordt aangesneden.

Via haarspeldbochten rijden we door het gebergte . Bergen waarvan de toppen de 4000m halen.
Ook het middagmaal gebeurt via Iraanse rituelen . Er wordt gestopt bij een afhaal- Iraans -restaurent ( denk aan een afhaal Chinees ) Er worden gebraden lamsbrochetten , rundsbrochetten , geroosterde tomaten met rijst aangekocht. Vervolgens gaan we op zoek naar een park met kabbelend beekje . Alweer zijn wij daar niet de enige, het lijkt wel een vrolijke camping te zijn .

De bergen veranderen van zandkleur naar brique rood. Iets die zich vertaalt in de volgende halte : de rode stad Abyaneh. Een stadje die niet aan de ogen ontsnapt is aan de ogen van Unesco , het wereld-erfgoed. De huizen zijn hier precies aan een bergwand gekleefd, met het zicht op mooie valleien. Ook de kleding van de bewoners zijn te onderscheiden van de rest van de steden . De dames zijn wel gesluierd en dragen chadors, maar dit in heel felle kleuren
Een hotel kiezen is dit keer niet gemakkelijk, we beseffen dat het geen echte thuis meer zal zijn zoals we eerder gewend waren .
Een nieuwe stad, een nieuwe bladzijde. Met de lonely planet kiezen we voor een hotel die in het centrum gelegen is.
Na een frisse douche beseffen dat we best het vervolg van onze reis best op voorhand zouden plannen . We beslissen hier 2 nachten te blijven en dan naar Teheran te reizen . We hebben gelezen dat bustickets best op voorhand gekocht worden . Dus meteen gaan we aan de slag. Een gedeelde taxi stopt voor ons. Gelukkig is er een medepassagier die een beetje Engels verstaat . We willen het eindstation van de bussen, zeggen we, na de gebruikelijke kennismaking. Geen probleem antwoordt de man, maar in het station spreken ze geen woord Engels zegt hij . Maar jullie zijn onze gast, ik bestel de ticketten met vertrek maandagmorgen en ik leg jullie alles uit. Ook de taxirit is voor mijn rekening . We hebben de tickets op zak, kostprijs elk
2 euro en 80 cent ( Kashan - Teheran 320 km ) De man twijfelt of wij ons hotel terug zouden vinden . Wij opperen : geen probleem, het lukt wel . De man staat er op, weer met ons tot aan het hotel te rijden en dit op zijn kosten . Foto' s volgen later, de pc s werken hier veel te traag .

Kabelbanen en badhuizen

Na onze blog bijgewerkt te hebben, zijn we vertrokken naar een hamman. Deze was 6 jaar geleden nog in gebruik. Hammans zijn nu doorgaans gesloten, meestal doen ze dienst als musea.

Gemeenschappelijke badruimten daartegen zijn hier nog wel in gebruik. Deze zijn uiteraard gescheiden voor mannen , vrouwen en kinderen. De vrouwen mogen in principe hun zoontjes meebrengen tot de leeftijd dat die zoontjes de borsten van de vrouwen opmerken .

Een tweede stop is bij het kerkhof van de gesneuvelden soldaten tijdens de oorlog Irak - Iran .

Deze plaats vraagt zonder woorden om stilte en eerbied.

De avond brengen we door in het gebergte . We kunnen kiezen een stevige klim , of met de kabelbaan naar boven. Lut kiest voor de eerste optie , ikzelf neem kabelbaan. De afdaling doe ik te voet. Niet alleen de kabelbaan is een attratie maar ook de parken er om heen. We stonden heel lang in de fille om hier aan de parken te geraken. Het lijkt wel of we naar een voetbalmatch gaan Ajax -Madrid. Duizende mensen willen hier een parking, om vervolgens hun picknickritueel te kunnen onderhouden.

Bovenop de berg heben we een prachtig uitzicht op Esfahan een stad met 2 miljoen inwoners .

yazd

Feest van de Iman

Vandaag verdelen we ons dag in drie delen zoals de echte Iraniers. Met andere woorden 's morgens vroeg op stap gaan, in de namiddag rusten en 's avonds opnieuw stappen.

Met een lege maag brengt Elisa ons via mooie landelijke wegen naar een vuurtempel, die zoals steeds op een berg gebouwd staat. "Zien jullie het zitten dames deze zware klim ?", vraagt Elisa. Beiden denken neen. Gewapend met een fles water wagen we ons toch aan de zware klim. Met de nodige stops halen we fier de top. Het uitzicht is prachtig. Na de afdaling volgt de beloning : Elisa rijdt met ons naar een lager gelegen riviertje, tussen de bomen wordt het tapijt opengerold en we genieten van een stevig ontbijt.

Vanavond is het feest en dit in heel Iran ter gelegenheid van een verjaardagsfeest van een Iman.

Alle huizen worden met, naar onze normen, met kerstverlichting versierd. De muziek klinkt op volle toeren in de straten.

Overal wordt er soep, gevulde broodjes, limonade, taartjes, ijsjes en allerlei zoetigheden uitgedeeld.

De straten waar wij aan het feest deelnemen zijn zeker geen toeristen gewend. Welkom, vanwaar zijn julie? Jullie zijn onze gasten klinkt als een echo in onze oren. In plastieken potten delen ze liters dikke soep uit met de nodige lepels erbij. Heftig schudden we met ons hoofd : neen dank u wel, maar er is geen ontkomen aan. Na de broodjes die we al verorberd hadden was die soep er toch echt te veel aan . Ijsjes en wat zoetigheden, dat kon er nog net bij. Iedereen wil met ons op de foto. De sfeer was geweldig.

De mensen lopen hier met volle zakken en potten en pannen met gekregen lekkernijen. Dit soort feesten worden 12 maal per jaar gevierd. Voor ons is het de tweede keer dat we dit meemaken. De eerste keer was bij onze aankomst te Teheran.

Wie betaalt dat allemaal? Via het belastingsgeld wordt er een fonds aangelegd voor dergelijke festiviteiten .

Veiligheid in Iran

Over de veiligheid in Iran wil ik echt iets kwijt. Het eerste dat ik kwijt wil is dat ik me in geen enkele grootstad van Europa zo veilig voel als hier.
Voorval :
Toen we gisteren op de hoek van de straat uit de taxi stapten ben ik door een slordigheid van mezelf mijn gsm verloren, deze lag op mijn schoot en bij het uitstappen moet hij op de grond gevallen zijn. Pas bij ons gastgezin merkte ik het verlies.
Mijn gastgezin zei meteen, je hoeft niets te vrezen niemand is hier ooit iets verloren. Mijn westerse gedachte zei : hoe kun je zo naief zijn ? Meteen belde ik het thuisfront op om de lijn te laten blokkeren. (stel dat ze van hieruit op mijn rekening bellen !) Het gastgezin verdedigde zich dat zal zeker niet gebeuren, hier doet niemand zoiets ! Toch maar het zekere voor het onzekere dacht ik.
Na een twintigtal minuten rinkelde hier de telefoon. Hoe ze het klaargespeeld hadden weet ik niet, hier lezen ze enkel Perzish schrift. Op goed geluk hadden ze het laatst gekozen nummer op de herhaaltoets ingedrukt : het nummer van mijn gastgezin.
We konden de telefoon gaan afhalen in een wijk hier in de buurt. Samen met mijn gastheer zijn we daar het verloren voorwerp gaan ophalen. Via mijn gastheer bleef ik maar aandringen of ik de vinder iets kon aanbieden. De vinder bleef heftig met zijn hoofd neen schudden. U bent onze gast in Iran, en ikzelf heb het geluk dat ik iets voor je kan doen.

Esfahan

Van Esfahan krijgen we niet genoeg. We slenteren door de kilometers lange bazaars. De dikke muren zijn een bescherming tegen de hitte. De handel wordt hier gedreven door de mannen.
Als de klok het middaguur nadert,valt het leven hier stil. De meeste handelaars rollen hun tapijtje uit voor een middagdut tot rond 17-18u. Het piekuur is rond 20u, zowel in de bazaars als op de pleinen.

Zoals steeds zijn de parken een kleurrijk spectakel van picnickers. We zoeken een gezelllig plekje om de mooie koepels en de sierlijke minaretten te aanschouwen. De zon speelt een harmonieus spel op de turkois en groenblauwe tegels van deze schoonheden.
Na een tijdje werden we aangesproken door een docent Engels. Hij vraagt of zijn studenten bij wijze van toets een enquette mogen voeren. Daarna zouden ze dan punten krijgen.
Eigenlijk vragen we ons af wie het meest bijgeleerd heeft na de ondervraging, de studenten of wij? Voor het afscheid wil iedereen nog eens met ons op de foto. Na de fotosessie verlaten ze ons
giechelend , met de hoop dat we Iran en hen nooit zouden vergeten.

Armeniërs in Iran

De Armeense wijk in Esfahan is het eerste wat we bezoeken vandaag. Deze Christelijke wijk noemt Jolfa. In 15de eeuw verlieten naar schatting 30.000 Armeniërs op bevel van een zekere Sjah hun stad Jolfa in Azerbeirdjan. Hier kregen ze een aparte wijk toegewezen : Jolfa.

Ze genieten er religieuze vrijheid. Deze Armeniers waren gedreven handelaars, met het gevolg dat hier nog veel statige woningen staan uit vervlogen tijden. De wijk telt 14 katholieke kerken. Iets heel appart, de zeer goed bewaarde fresco s zijn van ontschatbare waarde.
In deze wijk mag er nog alcohol verkocht worden, maar niet aan moslims (voor deze laatst genoemde een zwaar bestrafbaar feit).
Op straat werden we aangesproken door een oudere Armeense vrouw. Na de beleefde verwelkoming vraagt ze of we christen zijn. Ze blijft maar doorpraten over de Armeense gemeenschap die hier na 400 jaar nog steeds niet aanvaard is .Ze beweert dat de moslims voor hen andere prijzen hanteren , soms het dubbele voor dezelfde producten. Dit ook voor de dagelijkse aankopen. Als we het gesprek proberen af te ronden, blijft ze aandringen dat we heel welkom zijn in haar huis.

Het oudste cafe van Esfahan is in deze wijk gelegen. Met de Lonely Planet zoeken we het adres op. Het ruikt heerlijk naar koffie. Toch nemen we een frisse milkshake met een heerlijk stuk chocoladetaart. We genieten van het karaktervol kader, de airco en de mensen om ons heen.

De taxi laten we stoppen bij het Chehel Palace. Dit is gelegen in een groot park.
Parken verdienen ook wat aandacht op onze blog. De Iranieers zijn kampioen in het picnicken. Daar kun je gewoon niet naast kijken. Overal waar een beetje schaduw is wordt een tapijt opengerold, een campingvuurtje aangestoken en de hele familie zit ongestoord te picknicken.

Als het grasperk vol is, dan palmen ze gewoon de stoep in.

Enige voorwaarde : er moet schaduw zijn.

Esfahan

Om 8u worden we opgehaald door de echtgenoot van Elisa. Tijdens de rit van Yazd naar Esfahan hebben we de gelegenheid om enkele kleine dorpjes te bezoeken die we uiteraard vastleggen op ons beeldmateriaal Elisa is voor ons de reikende hand geweest voor de reis naar Iran. Elisa is een Nederlandse vrouw die gehuwd is met een Iranier. Na 12 jaar in Nederland gewoond te hebben besloten ze zich te vestigen in in Esfahan de parel van Iran .
Elisa werkt voor travelbureau ,je kan bij Silkroads een hele reis boeken, maar zij staan ook open voor backpackers. U kunt haar vinden op internetvia google" Iran in perspectief "of Silkroads(link volgt later )Elisa heeft voor onze uitnodiging gezorgd(voor ons visum)een binnenvlucht Teheran -Schiraz enkele transfers,enz... Sinds kort heeft zij een deel van haar huis ter beschikking gesteld als guesthouse .
Uiteraard hebben voor een aantal dagen voor deze optie gekozen.Onze aankomst bij haar huis is als een soort thuiskomen. Welkom, dit is een tijdje jullie huis . We werden ontvangen in een ruime living die ter beschiking staat van haar gasten.Ook kunnen we gebruik maken van de ruime keuken (met wasmachine! )Dinner en/of lunch, kunnen al dan niet bij het gezin gebruikt worden. Heel leuk om eventjes thuis te komen. Meteen vernemen we welke bezoeken zeker de moeite waard zijn.
Het gezin van Elisa ( echtgnoot en 2 kinderen 9 en 11jaar) wonen intussen bijna 5 jaar in Esfahan,De hele avond hebben we haar uitgevraagd over hoe het leven hier in Iran is .
Wat je bij dit lezen een beetje vreemd zal lijken, het gezin wil Iran (nog)niet voor Nedereland ruilen.

zondag 2 augustus

Samen met een Frans koppel spreken we af om met een minibus naar Kharanaq te gaan .De rit er naar toe is al meer dan de moeite.We rijden via smalle wegen door het hooggebergte ( tot 3000m )die dan weer overgaat tot een dorre platte woestijn. De kleuren gaan over van zandkleur tot een diep oranje kleur.
Onze eerst halte is bij de torens der stilte.Na een stevige klim komen we buiten adem bij deze torens. De torens waren tot 40 jaar geleden een soort crematorium. Door hun geloof mochten de doden niet in aanraking komen met de aarde ,lucht of vuur, water.
De torens zien er als volgt uit: een hoge muur in cirkelvorm gebouwd op een berg. De doden werden daar ten prooi gelegd voor de gieren. Een deel van de cirkel is voor de mannen, een deel voor de vrouwen, een deel voor de kinderen , doden die door een ongeluk om het leven kwamen werden appart gelegd.Zodra er van het stoffelijk overschot enkel nog de beenderen resten werden de beenderen met een sterke vloeistof overgoten zodat er enkel nog as rest . Er was wel een probleem met de stoffelijke overschoten van opium gebruikers, de gieren wilden die niet .
Vervolgens stoppen we in een verlaten zandstad die 30 jaar eerder nog bewoond was. Het doet denken aan de stad Bam die door een aardbeving bijna volledig vande kaart is geveegd
Chak chak is de volgende stop .Het is snikheet een half uur klimmen zegt de gids ,Lut en Alain de man van het Frans gezelschap zien dit zitten , ikzelf blijf met Helene de Franse dame beneden , We zoeken de schaduw op en genieten van het prachtig landschap.
In Meybod zijn we uitgenodigd bij een Iraanse famlie.Een traditioneel huis,waar we ontvangen worden in een grote hoge overdekte veranda.We nemen plaats op de Perzishe tapijten om van onze lunch te genieten die er als volgt uitziet :lekkere zoete thee ,een koude yourhurtsoep,stoofpotje van kameelvlees met veel gestoofde groentjes brood(naan) .
Voor het dessert werden de vruchten vers uit de bijhorende tuin geplukt.vijgen en druiven. Het was overheerlijk. Na de dis werden de kussen uitgedeeld en er werd van ons verwacht om anderhalf uur te slapen. Moeilijke opdracht, zodra we in horizontale houding liggen , neemt de hele familie nichtjes en neefjes inkluis een bank en ze placeren zich voor ons en ze blijven ons steevast aanstaren....

yazd

Vandaag verkennen we stad Yazd. Hoewel het veel veel te warm is. Internet werkt traag dus een verslag van deze dag volgt later ...

Shiraz Yazd

Om 9 u hebben we een afspraak met een taxi . Dit voor een rit van 450km.
De driver spreekt geen woord engels maar zijn voortdurende glimlach maakt veel goed.
De wagen is een verhaal op zijn eigen. De airco werkt niet, als we het raam willen opdraaien dan moeten we eerst een zwendel vragen om de het raam te openen. Om het half uur wordt er gestopt om een paar flessen water in de radiator te gieten ...
De eerste uren rijden we door een bergwoestijn, stillaan veranderd dit landschap in een dorre woestijnvlakte, die dan weer overgaat in een ruw dor gebergte .
Moe van niets doen komen we aan in het Silk Road Hotel. Dit hotel wordt blijkbaar door alle backpakkers gekozen .Dit hotel is eerder een gezellige guesthouse , een prachtige binnenkoer, die omringd zijn met gezellige kamers . Een deel van de binnenkoer is overdekt en doet dienst als restaurent. Als we vragen waar de office is , wijzen ze naar een tafeltje die daar buiten staat en dienst doet als bureel. Er heerst hier een gezellige sfeer . De toeristen zijn hier een grote familie. Algauw worden de lonely planet boeken boven gehaald , en worden we de mooiste plekjes van Yazd aangewezen .

Persepolis

Afspraak 8 u in de lobby van het hotel om te vertrekken naar Persepolis .Een uurtje later betreden we de archelogische vindplaats . In het gezelschap van een Pool,een Iranier, twee Denen luisteren we naar de boeiende uitleg van de gids ( ditmaal geen gratis gids ).Na een twee tal uren in de brandende hitte rijden we naar Naqsh- e Rostam. Dit is een 5 tal km verder.
Dit in de rots uitgehouwen koningsgraven vormen een mooi tafereel in dit prachtig landschap . Een landschap die doet denken aan de Grand Canyon.
Kan schoonheid overtroffen worden ? Blijkbaar wel ,gisteren dachten we de grootste schat van Shiraz ontdekt te hebben tot we een bezoek brachten aan de moskee Aram E shah e cheragh .
Volgens lonely planet kan deze moskee enkel bezocht worden door moslims. Blijkbaar zijn we in Iran voor het geluk geboren, bij aankomst komen er 3 jonge studentinnen( die graag hun engelse taal oefenen ) op ons af , ze wikkelen ons in een chador, elk haarsprietje werd verstopt onder de sluier, we verstoppen onze tas en ons fototoestel en vervolgens werden we binnen geloosd .
Proberen de pracht te verwoorden van de schoonheid is hopeloos.
Na het binnenbezoek genieten we van de prachtige buitenkoer.
Opeens werden we opgemerkt door een zwarte verschijning . Kwaad merkt ze op dat we onze handtas niet hebben afgegeven ! Hardhandig wil ze onze tas kontroleren , Hebben jullie een fototoestel ??? Zijn jullie moslims ??? Wanhopig, doch vastberaden houden we onze tas gesloten.
Met een vlugge stap roepen we haar toe dat ze ons maar moet volgen tot bij de uitgang.We hebben de strijd gewonnen , we worden verder niet gevolgd.

shiraz we verkennen verder de stad.

Imanzadeh moskee
Daar ons hotel in het centrum gelegen is beginnen we de dag met een wandeling. Algauw worden we aangetrokken door de geuren van een bakkerij. Een bakkerij werkt hier half binnen en half buiten. Zodra de bakkers ons nieuwsgierige blikken bemerken worden binnen geroepen om de geheimen van hun broodrecept (naan ) prijs te geven.
De volgende stop is Nasir ol Molk moskee .
De binnenkoer is een streling voor het oog , onze verbazing is nog groter als we binnen gaan . Prachtige complexe zuilen, met in het plafond geglazuurde tegels met prachtig tekeningen. Iets verder brengen we een bezoek aan de Orange garden

Over de gastvrijheid van dit land is het laatste woord nog niet geschreven steeds worden we aangesproken en wijzen ze er op ons waar de mooiste schatten van Shiraz te vinden zijn.

Op hun aanraden gaan we naar Imanzadeh ye Ali EBN- Hamze moskee.

Aarzelend betreden we de prachtige binnenkoer. Meteen komt een dame getooid in een wijde zwarte chador naar ons toe. Oei dachten we beiden, hier mogen we waarschijnlijk niet binnen!

Er komt een brede glimlach vanonder de sluier , You are welcome , ik wil graag (gratis ) jullie gids zijn . Mogen wij binnen in deze moskee ? Natuurlijk, Ze leent ons een chador en we betreden dit heiligdom. We vallen van de ene in de andere verbazing , dit overtreft alle verbeeldingen.
Alle muren en plafonds zijn kleine stukjes spiegels die als een kunstwerk opgeboud zijn.

Zodra we een beetje bekomen zijn van dit meesterwerk stelt ze voor ons te vergezellen naar de tombe van Hafez. Dit is een 15 tal minuten ( stappen ) verder gelegen is.
Onze dag kan niet meer stuk .
Voor we zijn gaan picknicken hebben we een kort bezoekje gebracht aan de Vakil moskee, ja alweer met een gastvrije (gratis) gids .

Teheran -Shiraz,

Vandaag is het inpakken voor de volgende vlucht naar het zuiden Shiraz.

De taxi brengt ons naar een hotel. Algauw beseffen we dat dit een hotel voor een nacht wordt.

Recht tegenover ons hotel staat een 4 sterren hotel te pronken. Zouden we het aandurven om af te dingen op de prijs?Ja ! na een tijdje discusieren slagen we erin om dit 4 sterren hotel te verkrijgen aan dezelfde prijs van ons law budget hotel !!

Eerst bezoeken we de citadel van Shiraz ,veel valt hier niet over te schrijven. Vervolgens eenbezoeken we de bazaar E-Vakil . Een gezellige drukte ,meer dan 200 stores , toeristen zijn er niet ,de geuren van de kruiden en de voeding zal ons nog een hele tijd achtervolgen.

De avond sluiten we af met een pick-nic in het park. S avonds komen hier heel wat families pick-nicken. We kopen wat mondvoorraad ,zoeken een plaatsje tussen de lokale bevolking en genieten van al dat moois rond ons. We merken dat iedereen dichter en dichter bij ons aanschuift

Steeds als we iemand aankijken roepen ze . Welcome in Iran !

vertrek en aankomst

Zondag 26 juli Vanuit Zaventem vertrekken er vandaag 32000 vakantiegangers.
(dat lazen we deze morgen in de zondagskrant)Lut en ikzelf meegeteld.
In de luchthaven worden we opgewacht door onze kinderen en kleinkinderen.
Na heel lang aanschuiven aan de incheckbalie krijgen we instapkaarten Brussel - Istanbul Istanbul - Teheran.. Redelijk nerveus begeven we ons naar de douane. Afscheid nemen van kinderen , kleinkinderen en echtgenoten, valt een beetje zwaarder dan gewoonlijk,goed opletten he ? voorzichtig zijn ....We voelen dat we geen alledaagse besteming hebben gekozen .
Onze vlucht is om 17u30 . De volgende morgen om 04:10 landen we op Iraanse bodem.
Op onze laatste vlucht merken dat er weinig of geen westerlingen zitten .Op 3 jonge meisjessstudenten na zijn wij waarschijlijk de enige.
Wat ons opvalt, de meeste Iraanse vrouwen dragen een redelijke westerse outfit. Een half uur voor de landing is er een geroezemoes in het vliegtuig , alle moderen Iraanse vrouwen vermomen zich in een soort zwarte tent , een zwarte sluier, aldanniet hun gezicht bedekt.
Ook wij trekken onze lange jas aan en we sluieren ons heel deftig . Opeens merken we dat alle gezichten op ons gericht zijn,We krijgen gerustellende blikken . met hun duim naar omhoog maken ze ons duidelijk dat het goed is . Bijna in koor spreken ze ons aan Where are you com from ? You are welcome, de eerste stap is gezet ...

Teheran

Veel tijd hebben niet gehad om deze drukke stad te bezoeken. De eerste kennismaking viel reuze mee. Het vriendelijk onthaal is niet te verwoorden. Op straat worden we getrakteerd met lekkere koffie koeken en limonade .

Het enige waar we niet aan uitgeraken is : rijden de wagens hier rechts of links ? Zelfs in deze drukte rijden met een snelheid die wij enkel op autostrades halen. Rijvakken kennen ze niet het is gewoon de wet van de sterkste!

Oversteken is een beetje je leven riskeren.

De route

Ons tweede wapen voor het organiseren van onze reis is de loney planet . Deze engelstalig boek is zowat de bijbel voor elke backpakker waar ook te wereld. We besluiten een uitgeschreven route te volgen zijnde : Starten te Teheran een binnenvlucht te nemen zuidwaarts naar Shiraz ( 950 km ) , vervolgens terug te keren met het openbaar vervoer naar Teheran.Onze stopplaatsen bepalen we ter plaatse ...

De uitnodiging. (Foto: internet voorproefje van Iran)

Na heel wat opzoekwerk via internet , hebben we kontact met een nederlandse mevrouw die in Iran woont . Deze mevrouw "Elisa "organiseert reizen o.a. voor backpakkers in Iran. Tegen vergoeding zorgt Elisa voor de nodige dokumenten. De reisorganisatie waarvoor zij werkt noemt :Silkroads . Daar we besloten, dat het toch handig zou zijn bij aankomst een hotel te reserveren hebben ook met tussenkomst van Silkroads maar meteen gedaan .

Intussen zijn we weer een tijdje verder . Over Iran hebben we heelwat gelezen . We geraken meer en meer overtuigd dat de vooroordelen over dit onbekende land toch een veilige bestemming zal worden. Vanzelfsprekend gaan we ons daar strikt aan de regels van het land houden. Een eerste regel : kleding aanpassen.

Daar hebben wel een vrije dag voor over. Vergezeld van Charlotte gaan we te Brussel op zoek naar de shoppingstreet voor vreemdelingen. Dit behoort tot de voorpret van onze reis

We doen het serieus, dus we kopen ons elk een zwarte Jilbab met passende sluier . Ikzelf koop er twee , het tweede kleed is donkergroen gekleurd dit kon ik kopen voor € 5. Nog nooit zal onze vallies zovlug gevuld zijn .

de tikets zijn aangekocht.

Na heel wat heen en weer gebeld en gemaild kan ik mijn zus en Lut overtuigen om de bestemming " Iran " vast te leggen. De tikets kopen we aan via connections. Verder leggen we nog niets vast . Enkel de vlucht,we zien wel. Vertrek datum zondag 26 juli 2009 ter komst :woensdag 11 augstus ( uiteraard hetzelfde jaar ! )

Nu moeten we nog aan een uitnodiging zien te geraken. Want zonder uitnodiging geraken we het land niet binnen .

Het reisvirus is dit voorjaar iets later beginnen knagen dan gewoonlijk. De lange koude winter, de trieste nieuwsberichten hebben het virus iets langer onder bedwang gehouden. Een andere reden van het later plannen is ook te zoeken bij mijn (onze) vorige reis. India was zo een voltreffer. India heeft op mij zo een indruk nagelaten dat het kiezen voor een andere bestemming een moeilijke beslissing is. Natuurlijk zou ik (we) nu naar het zuid-India kunnen. Maar de weersomstandigheden zijn daar zeker niet gunstig in de periode dat ik mijn vakantie kan plannen. Het zuiden van India heeft jaarlijks te kampen met grote overstromingen in juli en augustus.
Sri lanka leek ons een goed alternatief. Het opzoeken kon beginnen. Ieder vrij moment werd aan dit land besteed. Beetje bij beetje werd ik verliefd op deze bestemming .De natuur, de cultuur de bevolking .Ja dat zou onze nieuwe bestemming worden . Er werden contacten gelegd via internet met mensen die daar geweest waren en Nederlanders die daar wonen. Hoe meer we daar over opzochten hoe meer we het woord Tamil - krijgers tegen kwamen. Het reisadvies van de Belgische diplomatie meldt dat bepaalde gebieden onveilig zijn. Dit gegeven is ons al enkele decennia bekend.Maar toch meer en meer valt de naam Sri Lanka in de nieuwsberichten. Bom aanslagen in de stad Colombo! het oorlogsgebied wordt groter en groter en dit nu ook in het zuiden van het land, het gedeelte waar onze reis route gepland was.
Zondag 8 maart 2009
De Reismarkt! Daar zouden we alles vernemen over Sri Lanka! Niets was minder waar. Het land was daar door niemand vertegenwoordigd.Wat nu? Iran? Daar dromen we ook al een tijd van. Durven we dat? Daar alleen rondreizen zonder organisatie? We ( Lut en ikzelf ) besluiten om de eerste informatie op te slaan bij reizigers ( backpakkers ) die daar al geweest waren. Misschien dan toch maar met een georganiseerde reis …
Na een zeer onrustige nacht besluit ik Lut en eventueel mijn jongere zus te gaan overtuigen om als backpakkers naar Iran te gaan. In de loop van de namiddag zou Lut naar Roeselare gaan en informeren naar de vluchtprijzen en de verzekering. Iran? Drie vrouwen alleen vraagt de mevrouw aan de desk van het travelbureau. Wat gaan jullie daar doen??? Blijkbaar had die mevrouw nog niets over de mooie cultuur vandaar gehoord, vermoedelijk was dit land nog voor haar nog veel onbekender dan voor ons. Besluit: we Lut, kaat (mijn jongere zus )en ikzelf laten het plan een week rusten. Rusten wil zeggen een week de eventuele aankoop van de vliegtickets uitstellen.