De Armeense wijk in Esfahan is het eerste wat we bezoeken vandaag. Deze Christelijke wijk noemt Jolfa. In 15de eeuw verlieten naar schatting 30.000 Armeniërs op bevel van een zekere Sjah hun stad Jolfa in Azerbeirdjan. Hier kregen ze een aparte wijk toegewezen : Jolfa.
Ze genieten er religieuze vrijheid. Deze Armeniers waren gedreven handelaars, met het gevolg dat hier nog veel statige woningen staan uit vervlogen tijden. De wijk telt 14 katholieke kerken. Iets heel appart, de zeer goed bewaarde fresco s zijn van ontschatbare waarde.
In deze wijk mag er nog alcohol verkocht worden, maar niet aan moslims (voor deze laatst genoemde een zwaar bestrafbaar feit).
Op straat werden we aangesproken door een oudere Armeense vrouw. Na de beleefde verwelkoming vraagt ze of we christen zijn. Ze blijft maar doorpraten over de Armeense gemeenschap die hier na 400 jaar nog steeds niet aanvaard is .Ze beweert dat de moslims voor hen andere prijzen hanteren , soms het dubbele voor dezelfde producten. Dit ook voor de dagelijkse aankopen. Als we het gesprek proberen af te ronden, blijft ze aandringen dat we heel welkom zijn in haar huis.
Het oudste cafe van Esfahan is in deze wijk gelegen. Met de Lonely Planet zoeken we het adres op. Het ruikt heerlijk naar koffie. Toch nemen we een frisse milkshake met een heerlijk stuk chocoladetaart. We genieten van het karaktervol kader, de airco en de mensen om ons heen.
De taxi laten we stoppen bij het Chehel Palace. Dit is gelegen in een groot park.
Parken verdienen ook wat aandacht op onze blog. De Iranieers zijn kampioen in het picnicken. Daar kun je gewoon niet naast kijken. Overal waar een beetje schaduw is wordt een tapijt opengerold, een campingvuurtje aangestoken en de hele familie zit ongestoord te picknicken.
Ze genieten er religieuze vrijheid. Deze Armeniers waren gedreven handelaars, met het gevolg dat hier nog veel statige woningen staan uit vervlogen tijden. De wijk telt 14 katholieke kerken. Iets heel appart, de zeer goed bewaarde fresco s zijn van ontschatbare waarde.
In deze wijk mag er nog alcohol verkocht worden, maar niet aan moslims (voor deze laatst genoemde een zwaar bestrafbaar feit).
Op straat werden we aangesproken door een oudere Armeense vrouw. Na de beleefde verwelkoming vraagt ze of we christen zijn. Ze blijft maar doorpraten over de Armeense gemeenschap die hier na 400 jaar nog steeds niet aanvaard is .Ze beweert dat de moslims voor hen andere prijzen hanteren , soms het dubbele voor dezelfde producten. Dit ook voor de dagelijkse aankopen. Als we het gesprek proberen af te ronden, blijft ze aandringen dat we heel welkom zijn in haar huis.
Het oudste cafe van Esfahan is in deze wijk gelegen. Met de Lonely Planet zoeken we het adres op. Het ruikt heerlijk naar koffie. Toch nemen we een frisse milkshake met een heerlijk stuk chocoladetaart. We genieten van het karaktervol kader, de airco en de mensen om ons heen.
De taxi laten we stoppen bij het Chehel Palace. Dit is gelegen in een groot park.
Parken verdienen ook wat aandacht op onze blog. De Iranieers zijn kampioen in het picnicken. Daar kun je gewoon niet naast kijken. Overal waar een beetje schaduw is wordt een tapijt opengerold, een campingvuurtje aangestoken en de hele familie zit ongestoord te picknicken.
Als het grasperk vol is, dan palmen ze gewoon de stoep in.
Enige voorwaarde : er moet schaduw zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten