Esfahan

Van Esfahan krijgen we niet genoeg. We slenteren door de kilometers lange bazaars. De dikke muren zijn een bescherming tegen de hitte. De handel wordt hier gedreven door de mannen.
Als de klok het middaguur nadert,valt het leven hier stil. De meeste handelaars rollen hun tapijtje uit voor een middagdut tot rond 17-18u. Het piekuur is rond 20u, zowel in de bazaars als op de pleinen.

Zoals steeds zijn de parken een kleurrijk spectakel van picnickers. We zoeken een gezelllig plekje om de mooie koepels en de sierlijke minaretten te aanschouwen. De zon speelt een harmonieus spel op de turkois en groenblauwe tegels van deze schoonheden.
Na een tijdje werden we aangesproken door een docent Engels. Hij vraagt of zijn studenten bij wijze van toets een enquette mogen voeren. Daarna zouden ze dan punten krijgen.
Eigenlijk vragen we ons af wie het meest bijgeleerd heeft na de ondervraging, de studenten of wij? Voor het afscheid wil iedereen nog eens met ons op de foto. Na de fotosessie verlaten ze ons
giechelend , met de hoop dat we Iran en hen nooit zouden vergeten.