Feest van de Iman

Vandaag verdelen we ons dag in drie delen zoals de echte Iraniers. Met andere woorden 's morgens vroeg op stap gaan, in de namiddag rusten en 's avonds opnieuw stappen.

Met een lege maag brengt Elisa ons via mooie landelijke wegen naar een vuurtempel, die zoals steeds op een berg gebouwd staat. "Zien jullie het zitten dames deze zware klim ?", vraagt Elisa. Beiden denken neen. Gewapend met een fles water wagen we ons toch aan de zware klim. Met de nodige stops halen we fier de top. Het uitzicht is prachtig. Na de afdaling volgt de beloning : Elisa rijdt met ons naar een lager gelegen riviertje, tussen de bomen wordt het tapijt opengerold en we genieten van een stevig ontbijt.

Vanavond is het feest en dit in heel Iran ter gelegenheid van een verjaardagsfeest van een Iman.

Alle huizen worden met, naar onze normen, met kerstverlichting versierd. De muziek klinkt op volle toeren in de straten.

Overal wordt er soep, gevulde broodjes, limonade, taartjes, ijsjes en allerlei zoetigheden uitgedeeld.

De straten waar wij aan het feest deelnemen zijn zeker geen toeristen gewend. Welkom, vanwaar zijn julie? Jullie zijn onze gasten klinkt als een echo in onze oren. In plastieken potten delen ze liters dikke soep uit met de nodige lepels erbij. Heftig schudden we met ons hoofd : neen dank u wel, maar er is geen ontkomen aan. Na de broodjes die we al verorberd hadden was die soep er toch echt te veel aan . Ijsjes en wat zoetigheden, dat kon er nog net bij. Iedereen wil met ons op de foto. De sfeer was geweldig.

De mensen lopen hier met volle zakken en potten en pannen met gekregen lekkernijen. Dit soort feesten worden 12 maal per jaar gevierd. Voor ons is het de tweede keer dat we dit meemaken. De eerste keer was bij onze aankomst te Teheran.

Wie betaalt dat allemaal? Via het belastingsgeld wordt er een fonds aangelegd voor dergelijke festiviteiten .

Veiligheid in Iran

Over de veiligheid in Iran wil ik echt iets kwijt. Het eerste dat ik kwijt wil is dat ik me in geen enkele grootstad van Europa zo veilig voel als hier.
Voorval :
Toen we gisteren op de hoek van de straat uit de taxi stapten ben ik door een slordigheid van mezelf mijn gsm verloren, deze lag op mijn schoot en bij het uitstappen moet hij op de grond gevallen zijn. Pas bij ons gastgezin merkte ik het verlies.
Mijn gastgezin zei meteen, je hoeft niets te vrezen niemand is hier ooit iets verloren. Mijn westerse gedachte zei : hoe kun je zo naief zijn ? Meteen belde ik het thuisfront op om de lijn te laten blokkeren. (stel dat ze van hieruit op mijn rekening bellen !) Het gastgezin verdedigde zich dat zal zeker niet gebeuren, hier doet niemand zoiets ! Toch maar het zekere voor het onzekere dacht ik.
Na een twintigtal minuten rinkelde hier de telefoon. Hoe ze het klaargespeeld hadden weet ik niet, hier lezen ze enkel Perzish schrift. Op goed geluk hadden ze het laatst gekozen nummer op de herhaaltoets ingedrukt : het nummer van mijn gastgezin.
We konden de telefoon gaan afhalen in een wijk hier in de buurt. Samen met mijn gastheer zijn we daar het verloren voorwerp gaan ophalen. Via mijn gastheer bleef ik maar aandringen of ik de vinder iets kon aanbieden. De vinder bleef heftig met zijn hoofd neen schudden. U bent onze gast in Iran, en ikzelf heb het geluk dat ik iets voor je kan doen.

Esfahan

Van Esfahan krijgen we niet genoeg. We slenteren door de kilometers lange bazaars. De dikke muren zijn een bescherming tegen de hitte. De handel wordt hier gedreven door de mannen.
Als de klok het middaguur nadert,valt het leven hier stil. De meeste handelaars rollen hun tapijtje uit voor een middagdut tot rond 17-18u. Het piekuur is rond 20u, zowel in de bazaars als op de pleinen.

Zoals steeds zijn de parken een kleurrijk spectakel van picnickers. We zoeken een gezelllig plekje om de mooie koepels en de sierlijke minaretten te aanschouwen. De zon speelt een harmonieus spel op de turkois en groenblauwe tegels van deze schoonheden.
Na een tijdje werden we aangesproken door een docent Engels. Hij vraagt of zijn studenten bij wijze van toets een enquette mogen voeren. Daarna zouden ze dan punten krijgen.
Eigenlijk vragen we ons af wie het meest bijgeleerd heeft na de ondervraging, de studenten of wij? Voor het afscheid wil iedereen nog eens met ons op de foto. Na de fotosessie verlaten ze ons
giechelend , met de hoop dat we Iran en hen nooit zouden vergeten.

Armeniërs in Iran

De Armeense wijk in Esfahan is het eerste wat we bezoeken vandaag. Deze Christelijke wijk noemt Jolfa. In 15de eeuw verlieten naar schatting 30.000 Armeniërs op bevel van een zekere Sjah hun stad Jolfa in Azerbeirdjan. Hier kregen ze een aparte wijk toegewezen : Jolfa.

Ze genieten er religieuze vrijheid. Deze Armeniers waren gedreven handelaars, met het gevolg dat hier nog veel statige woningen staan uit vervlogen tijden. De wijk telt 14 katholieke kerken. Iets heel appart, de zeer goed bewaarde fresco s zijn van ontschatbare waarde.
In deze wijk mag er nog alcohol verkocht worden, maar niet aan moslims (voor deze laatst genoemde een zwaar bestrafbaar feit).
Op straat werden we aangesproken door een oudere Armeense vrouw. Na de beleefde verwelkoming vraagt ze of we christen zijn. Ze blijft maar doorpraten over de Armeense gemeenschap die hier na 400 jaar nog steeds niet aanvaard is .Ze beweert dat de moslims voor hen andere prijzen hanteren , soms het dubbele voor dezelfde producten. Dit ook voor de dagelijkse aankopen. Als we het gesprek proberen af te ronden, blijft ze aandringen dat we heel welkom zijn in haar huis.

Het oudste cafe van Esfahan is in deze wijk gelegen. Met de Lonely Planet zoeken we het adres op. Het ruikt heerlijk naar koffie. Toch nemen we een frisse milkshake met een heerlijk stuk chocoladetaart. We genieten van het karaktervol kader, de airco en de mensen om ons heen.

De taxi laten we stoppen bij het Chehel Palace. Dit is gelegen in een groot park.
Parken verdienen ook wat aandacht op onze blog. De Iranieers zijn kampioen in het picnicken. Daar kun je gewoon niet naast kijken. Overal waar een beetje schaduw is wordt een tapijt opengerold, een campingvuurtje aangestoken en de hele familie zit ongestoord te picknicken.

Als het grasperk vol is, dan palmen ze gewoon de stoep in.

Enige voorwaarde : er moet schaduw zijn.

Esfahan

Om 8u worden we opgehaald door de echtgenoot van Elisa. Tijdens de rit van Yazd naar Esfahan hebben we de gelegenheid om enkele kleine dorpjes te bezoeken die we uiteraard vastleggen op ons beeldmateriaal Elisa is voor ons de reikende hand geweest voor de reis naar Iran. Elisa is een Nederlandse vrouw die gehuwd is met een Iranier. Na 12 jaar in Nederland gewoond te hebben besloten ze zich te vestigen in in Esfahan de parel van Iran .
Elisa werkt voor travelbureau ,je kan bij Silkroads een hele reis boeken, maar zij staan ook open voor backpackers. U kunt haar vinden op internetvia google" Iran in perspectief "of Silkroads(link volgt later )Elisa heeft voor onze uitnodiging gezorgd(voor ons visum)een binnenvlucht Teheran -Schiraz enkele transfers,enz... Sinds kort heeft zij een deel van haar huis ter beschikking gesteld als guesthouse .
Uiteraard hebben voor een aantal dagen voor deze optie gekozen.Onze aankomst bij haar huis is als een soort thuiskomen. Welkom, dit is een tijdje jullie huis . We werden ontvangen in een ruime living die ter beschiking staat van haar gasten.Ook kunnen we gebruik maken van de ruime keuken (met wasmachine! )Dinner en/of lunch, kunnen al dan niet bij het gezin gebruikt worden. Heel leuk om eventjes thuis te komen. Meteen vernemen we welke bezoeken zeker de moeite waard zijn.
Het gezin van Elisa ( echtgnoot en 2 kinderen 9 en 11jaar) wonen intussen bijna 5 jaar in Esfahan,De hele avond hebben we haar uitgevraagd over hoe het leven hier in Iran is .
Wat je bij dit lezen een beetje vreemd zal lijken, het gezin wil Iran (nog)niet voor Nedereland ruilen.

zondag 2 augustus

Samen met een Frans koppel spreken we af om met een minibus naar Kharanaq te gaan .De rit er naar toe is al meer dan de moeite.We rijden via smalle wegen door het hooggebergte ( tot 3000m )die dan weer overgaat tot een dorre platte woestijn. De kleuren gaan over van zandkleur tot een diep oranje kleur.
Onze eerst halte is bij de torens der stilte.Na een stevige klim komen we buiten adem bij deze torens. De torens waren tot 40 jaar geleden een soort crematorium. Door hun geloof mochten de doden niet in aanraking komen met de aarde ,lucht of vuur, water.
De torens zien er als volgt uit: een hoge muur in cirkelvorm gebouwd op een berg. De doden werden daar ten prooi gelegd voor de gieren. Een deel van de cirkel is voor de mannen, een deel voor de vrouwen, een deel voor de kinderen , doden die door een ongeluk om het leven kwamen werden appart gelegd.Zodra er van het stoffelijk overschot enkel nog de beenderen resten werden de beenderen met een sterke vloeistof overgoten zodat er enkel nog as rest . Er was wel een probleem met de stoffelijke overschoten van opium gebruikers, de gieren wilden die niet .
Vervolgens stoppen we in een verlaten zandstad die 30 jaar eerder nog bewoond was. Het doet denken aan de stad Bam die door een aardbeving bijna volledig vande kaart is geveegd
Chak chak is de volgende stop .Het is snikheet een half uur klimmen zegt de gids ,Lut en Alain de man van het Frans gezelschap zien dit zitten , ikzelf blijf met Helene de Franse dame beneden , We zoeken de schaduw op en genieten van het prachtig landschap.
In Meybod zijn we uitgenodigd bij een Iraanse famlie.Een traditioneel huis,waar we ontvangen worden in een grote hoge overdekte veranda.We nemen plaats op de Perzishe tapijten om van onze lunch te genieten die er als volgt uitziet :lekkere zoete thee ,een koude yourhurtsoep,stoofpotje van kameelvlees met veel gestoofde groentjes brood(naan) .
Voor het dessert werden de vruchten vers uit de bijhorende tuin geplukt.vijgen en druiven. Het was overheerlijk. Na de dis werden de kussen uitgedeeld en er werd van ons verwacht om anderhalf uur te slapen. Moeilijke opdracht, zodra we in horizontale houding liggen , neemt de hele familie nichtjes en neefjes inkluis een bank en ze placeren zich voor ons en ze blijven ons steevast aanstaren....

yazd

Vandaag verkennen we stad Yazd. Hoewel het veel veel te warm is. Internet werkt traag dus een verslag van deze dag volgt later ...